تسلسل

سقای من در موت است و بنا بر دلواپسی گذارده! گرداگرد مان هم گرا به هیچ سمت نمی دهد! کفرمان از ایمان مان پیشی گرفته و حد و حدود را قی کرده ... بازتاب این همه تباهی جز مات بودن نیست .من در سقوطم عاشق پرواز می مانم!

گفتم : ستایش از نادیدنی ها زجر است.....

گفت: به سعادت چرا چنگ نمی زنی ؟

گفتم: عمر که به نصفه رسید به سعادت فکر نمی کنی فقط به آرامش پایبندی .....

گفت: بی تفاوتی افت اراده هست نیست؟

گفتم : انتخابی برای اختیارمان نیست ما مجبوریم و اراده در عرض این اجبار است ...

معتکف تغسیل خویشم! صامت ام و ندایی نای برخواستن ندارد. ملتفت منتهای این قصه هستم اما ثمره این دانستن بنای مبارکی نیست شخم زدن عمر رفته حاصلش هرز است ....

به تو چه ای عفت آفت زده! ؟ مقسم کفر و ایمانی ؟! زاده ی خدایی؟! در سوگ خنده هایم  پر پر نشو من مدعای هیچ ندارم  زبان در کام بگیر و بازیچه زبانم نشو .... من رهزن قیود افکار کسی نیستم لهب و لعب کلام من حشر و نشر با دنیا پوسیده دور و برم دارد ... تو در طواف خوبی ها سنگ رجم بر من نکوب ...

دم به دم تا دمیدن پگاه مرا آشوب تو بی قرار کرده . نه راهی نه چاهی ! تمام من قامت بر افراشته و اینک هر چه رجم هست با نیت رحم بر من می کوبند! در وادی ما برای قربانی شدن کافیست چوپان دوست باشی و گرگ ترس... تصلب خیالم از واژگونی فضیلت هاست محتاج فراموشی شدم آن هم با شهوت لذت... پیموده ها نهی می کنند نرفته ها امر می کنند و من لبی می جنبانم برای لبخندی ... جماعت  را که نمی دانم و قضاوت نکنم اما من متهم ام! متهم به پشیمانی ....

مسکوتم ...مخدوشم ...واژه ها ذهنم را ارضا نمی کنند .اباطیل چون ابابیل قصه ی مکه بر سرم می کوبد....سمت و سویم کور است چراغ راه من آبستن هیچ نوری نیست ... احیای این دریدگی ها ریسمان تقدیر م را پوسیده تر می کند لیکن بنای هیچ چاهی را ندارم ...